Τι ακριβώς είναι η λογική;

Ορισμός του Αριστοτέλη: «Λογική είναι νέα και αναγκαία σκέψη γιατί το συμπέρασμα είναι αναπόδραστο». Νέα, γιατί μαθαίνεις κάτι που πρώτα δεν γνώριζες. Αναγκαία, με την έννοια λογικά αναγκαία. Η σκέψη είναι, η λογική εικόνα των γεγονότων και εκφράζεται με την πρόταση, έτσι ώστε να μπορούμε να την ακούσουμε ή να την διαβάσουμε. Έτσι στο βαθύτερο νοητικό επίπεδο υπάρχουν δύο ανεξάρτητες ροπές, το γεγονός του συνδυασμού και το γεγονός ότι υπάρχουν αντικείμενα που συνδυάζονται κάπως. Με αυτό τον τρόπο, καταλαβαίνουν και μαθαίνουν τα παιδιά μας την γλώσσα, χωρίς να χρειάζεται να τους εξηγήσουμε από την αρχή τι είναι η γλώσσα. Και τέλος, η λογική εικόνα, εξεικονίζει τον τρόπο που τα αντικείμενα υπάρχουν γύρω μας, επειδή μοιράζεται ομόλογο τύπο με την πραγματικότητα. Πολύ απλά, μπορούμε να πούμε, ότι η λογική βασίζεται σε στοιχειώδης γνώσεις, που τις συνδυάζουμε για να φτιάξουμε άλλες. Με αυτές τις στοιχειώδης γνώσεις και τους συνδυασμούς την λογική δηλαδή, δημιουργήθηκε η Ευκλείδειος γεωμετρία και γενικά το σύγχρονο οικοδόμημα των μαθηματικών. Ας εξετάσουμε τώρα την λογική από κοντά. Αφού συμφωνήσαμε ότι η σκέψη είναι μια λογική εικόνα, μπορώ να σκεφτώ: «Ένας πτεροδάκτυλος πετάει πάνω από το σπίτι μου». Κοιτάζω και δεν βλέπω κανένα πτεροδάκτυλο! Η σκέψη μου δεν είναι αληθής!! Επομένως, η λογική μας βοηθάει να φτιάχνουμε αληθής ή ψευδής προτάσεις και η πραγματικότητα αποφαίνεται για την αλήθεια ή το ψεύδος των προτάσεων μου. Η λογική δεν μας λέει τίποτα για το τι υπάρχει στον κόσμο αλλά λειτουργεί σαν ένας καθρέπτης που δείχνει κάτι ουσιώδες γύρω από τον κόσμο, αλλά δεν μπορεί να μας πει τι είναι αυτό. Η επιστήμη και ο κοινός νους μόνο, μπορούν να μας πουν τι υπάρχει στον κόσμο. Οι αντιφάσεις και οι ταυτολογίες είναι δύο ακραίες μορφές της λογικής πρότασης και παρόλο που φαίνονται, τους λείπει το νόημα γιατί δεν λένε τίποτα, δεν παρέχουν καμιά πληροφορία δείχνουν όμως την φύση της λογικής. Η λογική δεν έχει απεριόριστα όρια και αυτό αποδεικνύεται από την ύπαρξη των παραδόξων και από το θεώρημα της μη πληρότητας. Επομένως τα όρια του κόσμου μας είναι τα όρια της γλώσσας μας, που συνεχώς συρρικνώνεται. «Ο Μαρτζελάτος είναι πάπια και δεν είναι πάπια». Αντίφαση. «Έξω χιονίζει ή δεν χιονίζει». Ταυτολογία. «Οι κρητικοί πάντοτε ψεύδονται. Εγώ είμαι κρητικός». Παράδοξο. Και οι υπαρκτικές προτάσεις στερούνται νοήματος. «Υπάρχουν ψάρια» ή καλύτερα «Λεφτά υπάρχουν». Οι κοινές προτάσεις, δείχνουν το πώς έχουν τα πράγματα, εάν είναι αληθή και ότι όντως, τα πράγματα έχουν όπως έχουν. Γι’ αυτό τον λόγο οι πολιτικοί, οι διαφημιστές και κάθε είδους απατεώνες, χρησιμοποιούν τις λογικές πλάνες και τα ψευτοδιλήμματα, για να μας καταδυναστεύουν την ζωή και να ωφελούνται σε βάρος μας, επειδή ξέρουν ότι δεν κάνουμε χρήση της λογικής αλλά αποφασίζουμε αυθόρμητα και συναισθηματικά. Πρώτοι και καλύτεροι οι θεομπαίχτες με το βαθυστόχαστο πίστευε και μη ερεύνα. Έτσι πέφτουμε θύματα της αφασίας μας και της απερισκεψίας μας και η λογική εικόνα του κόσμου είναι είτε ένα κλουβί είτε ένα λουρί. Αδιέξοδο δηλαδή. Ας χρησιμοποιήσουμε το εργαλείο που μας προίκισε η φύση για να ζήσουμε ποιοτικότερα. Επομένως φίλε Χιονοθύελλα, δεν μπορώ να κατανοήσω με ποιον τρόπο η λογική, σου περιορίζει την ελευθερία, γιατί τα νοητικά δρώμενα και τα πραγματικά δρώμενα είναι δύο διαφορετικά επίπεδα. Την ελευθερία στην περιορίζει η πραγματικότητα που αμείλικτα κρίνει το αληθές ή το ψευδές των σκέψεων σου. Ευχαριστώ την ekmath που ανάρτησε το θέμα και εσένα που γίνατε η αφορμή για σχολιασμό. Ευχαριστώ επίσης και τον Αριστοτέλη, τον Ράσσελ, τον Φρέγκε, τον Βιτγκενστάϊν που με την βοήθεια τους, ξεκαθάρισα το θολό τοπίο, του τι είναι λογική.