Tηγανητές φτέρες,

 Ένας αγαπημένος μεζές, που κοντεύει να ξεχαστεί. Ποιός θυμάται πια, στα μέσα του Μάρτη, να πάει να μαζέψει εκείνες τις κορφούλες που ξεπροβάλλουν μόλις απ'τη γη, προτού ακόμη προλάβουν να πετάξουν τα δαντελένια φυλλαράκια τους, γιατί τότε πια θα είναι αργά, ο τρυφερός βλαστός θα έχει σκληρύνει για να μπορέσει να φαγωθεί... Κι όμως, είναι μία από τις μεγαλύτερες νοστιμιές που μας χαρίζει η άνοιξη..

Κόβουμε τις κορφούλες, αφαιρούμε το ΄"κεφαλάκι", τις πλένουμε καλά κι ύστερα τις βράζουμε για κανένα δεκάλεπτο. Έτσι είναι έτοιμες για σαλάτα, με μπόλικο λαδόξυδο κι αλατάκι. Ακόμα νοστιμότερες, όμως, είναι τηγανητές.

Αφού τις βράσουμε, τις αλευρώνουμε και τις τηγανίζουμε σε ελαιόλαδο...


..μέχρι να γίνουνε κριτσανιστές -σαν πατατάκια- οπότε τις στραγγίζουμε και τις ραντίζουμε με λίγο ξύδι (κατά προτίμηση από παλιό κρασί..).. Ονειρεμένος μεζές.. από κείνους που μας προσφέρει απλόχερα η φύση, τούτες τις μέρες της πρώτης άνοιξης...